wtorek, 27 października 2015

12. "Słodkich snów Anno" J. Opiat-Bojarska

W ostatnim poście wspomniałam, że uciekam, aby czytać książkę, która mnie wciągnęła. Mowa o książce „Słodkich snów Anno” Joanny Opiat-Bojarskiej. Tak więc już wczoraj ją skończyłam i chciałam pochwalić się swoimi odczuciami.



Autor: Joanna Opiat-Bojarska
Tytuł: Słodkich snów, Anno
Data wydania: 12 marca 2014
Ilość stron: 392
Wydawnictwo: Filia


Słodkich snów Anno” opowiada o trzydziestoparoletniej Ance Rogozińskiej, która jest dziennikarką w ogólnopolskiej stacji telewizyjnej Primo Tv. Wpada ona na trop afery lekarskiej i próbuje odkryć prawdę. Ambitna kobieta, która dąży do celu za wszelką cenę, nawet kosztem życia prywatnego.

Nagle umierają osoby, które miały pomóc Annie odnaleźć prawdę. Samobójstwo, wypadek czy morderstwo? Anna wciąga się w swoje śledztwo nie wiedząc, że to może zmienić jej życie. Przy pracy pomaga jej dawny przyjaciel Łukasz, a także nieznajomy B.K. Kim jest Bezdenny Kapelusznik? Dziennikarka dostaje od niego pierwszy list, potem drugi i kolejny, każdy z nich jest zagadką, z którą Anna próbuje się zmierzyć.

Muszę wspomnieć, że początki tej książki był dla mnie trudne. Ciężko mi się je czytało, zwłaszcza kiedy występowały sceny, w których nie było mowy kto, z kim i dlaczego. Chociaż rozumiem, że to miało wciągnąć czytelnika. Na początku było też pełno różnych nazwisk, które mi się ciągle mieszały. Kto jest kim? Ale.. do czasu. Kiedy Bezdenny Kapelusznik napisał do Anny pierwszego e-maila nie mogłam się oderwać od książki. Uwielbiałam jego wiadomości objęte zagadkami.

Kiedy skończyłam książkę czułam wielki niedosyt. Dalej mam mętlik w głowie, chociaż wiele się wyjaśniło. Ale jednak tak nie do końca, bo na wiele moich pytań nie uzyskałam odpowiedzi.



Wyszukałam, że jest kontynuacja tej serii, dlatego niedługo się za nią zabiorę!

sobota, 17 października 2015

Co dziś oglądamy? #1


Cześć Wam! 
Ostatnio zauważyłam, że moja systematyczność równa się zeru, naprawdę. Próbowałam, próbuję to zmienić, ale ciągle coś mi przeszkadza i przez to ciągle nie mam czasu. A wszyscy wiemy, że dzięki systematyczności możemy osiągnąć wiele korzyści. Lepsze zorganizowanie, dotrzymywanie terminów, unikanie zmagań z długimi listami zadań, które miały być zrobione wczoraj czy przedwczoraj, a co najważniejsze więcej czasu dla siebie i dla znajomych.

Jak wspominałam wcześniej, ja tej systematyczności do końca nie mam. Dlatego przez pół weekendu będę zmagać się z ogarnięciem notatek, zadań i innymi rzeczami, którymi powinnam zająć się w tamtym tygodniu.

Co masz zrobić dziś, zrób... jutro, pojutrze.
Nie.
Co masz zrobić dziś, zrób... dziś.

Ostatnio jestem tak niezorganizowana, że nawet filmy oglądam na raty. Serio. A więc od ostatniego wpisu zdążyłam obejrzeć trzy filmy, które Wam teraz przedstawię. Może któryś oglądaliście?


Zacznę od „Najdłuższej podróży”, którą oglądałam podczas dwóch wieczór, po połowie, oczywiście. Jest to historia dwóch par, które nagle się zbiegają. Opowieści o miłości i niespełnionych marzeniach. Pierwsza dotyczy 91-letniego staruszka, który wspomina swoje życie w listach do ukochanej. I druga opowieść o dwójce młodych ludzi, których tak wiele różni. Ona – studentka historii, on – kowboj z rodeo, który skrywa pewną tajemnicę.

Film bardzo mi się podobał. Wzruszałam się w momentach, kiedy to Sophia i Ira czytali jego listy, kiedy to Ira opowiadał jej o swoim życiu, o życiu z jego Ruth. Chyba właśnie najbardziej podobały mi się te momenty. To takie piękne było dla mnie, że mężczyzna pisał do swojej ukochanej i jak ważne dla niego były te listy. 


Następny film, który udało mi się obejrzeć, kiedy to przepisywałam notatki, to „Karuzela”. Historia dwóch przyjaciół, którzy byli nierozłączni, a których w pewien sposób poróżniła kobieta. Chociaż nie jestem do końca pewna, czy można to tak ująć. Film o miłości i zdradzie, przyjaźni i... tajemnicy. 

Szczerze mówiąc obejrzałam film ze względu na obsadę męską. Tak! I myślę, że Mikołaj Roznerski i Mateusz Janicki bardzo się spisali, wypadli naprawdę dojrzale. 



I trzeci film, który udało mi się obejrzeć to „Warsaw by Night”. Krótkie opowieści o kobietach, o ich postrzeganiu miłości i związków. A wszystko to w jedną noc, która może zmienić ich życie.
Może nie jestem zachwycona tym filmem, ale dobrze go się oglądało pomiędzy notatkami, które ogarniałam. I raz na jakiś czas oderwałam wzrok od kartek, aby zerknąć na ekran na dłuższą chwilę.


Ogólnie, to mam za mało czasu. Na wszystko. 

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was i że  przyjemniej spędzacie czas, niż ślęczenie nad notatkami. Życzę miłego wieczoru i niedzieli. I nie zapomnijcie posłuchać. Buziaki :)