Całe dwa miesiące mnie tu nie było, ale to nie znaczy, że nie
czytałam. Niestety mało, ale czytałam. Praktyki, które musiałam
odbyć, praca wakacyjna zabałaganiły mi trochę wakacje, przez co
może i miałam mniej czasu. A jak go już miałam wykorzystywałam
go bardziej aktywnie, nie siedząc przy laptopie, czy przy książce.
Ale, ale...
Udało mi się przeczytać „Między życiem a życiem”, którą
zamierzałam przeczytać już jakiś czas temu. Po przeczytaniu opisu
z okładki muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś innego.
Sama nie wiem czego. Czułam niedosyt po przeczytaniu tej książki,
która swoją drogą zaciekawiła mnie jakoś w połowie, jak i nie
dalej. Naprawdę strasznie męczyłam jej początek. Dokończyłam
ją, bo chciałam wiedzieć jak to się potoczy dalej z podwójnym
życiem bohaterki, a co najważniejsze czytałam dla niego: Ethan!
Polubiłam tego chłopaka odkąd się pojawił. Pokochałam chłopaka,
który był w tym jednym życiu dziewczyny, dlatego bardzo mi się
nie spodobał koniec tej książki.
W tym czasie skończyłam też
serię Olgi Rudnickiej. „Do trzech razy Natalie” była ostatnią
częścią o pięciu siostrach. Wydaje mi się, że była chyba
najzabawniejszą częścią, chociaż to naprawdę ciężko
stwierdzić. Bardzo często się uśmiechałam pod nosem czytając o
losach sióstr.
Panowie: Adrian, Marian i Marcin
dali niezły popis w ostatniej części – uwielbiam ich trójkę.
Razem są naprawdę przezabawni. Faceci, którzy nie potrafią dać
sobie rady z pilnowaniem dzieci i domu. A jeśli mowa o dzieciach.
Córka jednej z bohaterek Amelka wykazała się w tej części jak
nigdy. Już w poprzednich książkach pokazała, że jest mądrym
dzieckiem, to w tej przebiła samą siebie. Przebiegła jak matka i
ciotki.
Wielka szkoda, że to już
ostatnia przygoda Natalii 5.
Dalej. Dalej przyszła kolej na
„Cztery sekundy do stracenia”. Książka o dwójce młodych
ludzi, którzy zmagają się ze swoją przeszłością.
Coś mi w niej brakowało, jednak
podobała mi się, mimo iż nie przepadałam za główną bohaterką.
Za to uwielbiałam Caina. Człowiek zagadka. Mężczyzna zafascynował
mnie od początku, kiedy to jego życie ponownie wywraca się do góry
nogami, gdy w jego drzwiach pojawia się Charlie. Bardzo mnie
ciekawiło co ukrywał mężczyzna, co naprawdę kryje się za twarzą
Caina.
Wielki plus za to, że historia
była opowiadania zarówna z punktu widzenia mężczyzny jak i
Charlie.
Rebecca Donovan i jej „Co
jeśli...” Cal Logan dostrzega swoją dawną przyjaciółkę w
kawiarni, w mieście gdzie studiuje. Tyle, że to nie jest Nicole.
Wygląda tak samo jak jego miłość z dzieciństwa, tyle że to nie
ona. Dziewczyna, którą spotyka to Nyelle.
Chłopak zaczyna zastanawiać się
co się stało w przeszłości, co spowodowało, że Nicole zniknęła.
Chciał wiedzieć kim jest Nyelle i dlaczego tak bardzo mu przypomina
przyjaciółkę.
Czytanie tej książki zajęło mi
naprawdę dużo czasu. Mimo iż bardzo mnie ciekawiło czy Nyelle to
Nicole i co się wtedy stało, bardzo mnie również męczyło. Nie
przepadałam także za Nyelle – podziwiłam ją. Zaskakiwała mnie
za każdym razem, od jego pomysłu do drugiego. Imponowała mi, że
ma tyle radości w sobie i optymizmu, chociaż nie do końca. Czuła
się zraniona i się skrywała.
Nie spodziewałam się takiego
zakończenia. Bardzo się wzruszyłam, bo mimo iż wymyślałam różne
opcje co mogło się wydarzyć w przeszłości, nigdy nie przyszła
mi do głowy taka sytuacja.
A teraz na koniec...
Wspaniała
książka! "Maybe Someday" Colleen Hoover.
Aaaa! Nie wiem od czego powinnam
zacząć. Ale chyba od tego, że zakochałam się w tej książce.
Zakochałam się w głównym bohaterze. Zakochałam się w tej
muzyce. W uszach ciągle słyszę Peterson'a i nie wiem czy bardziej
wolę Maybe Someday, czy Living a Lie, a może It's You? I pozostałe
również.
Ale może od początku...
Ona, Sydney – dziewczyna, która ma
uporządkowane swoje życie: studiuje, pracuje i ma chłopaka, o
którym myśli, że to ten. Nagle, całe jej życie się rozpada w
jej dwudzieste drugie urodziny. Traci przyjaciółkę, chłopaka,
pracę i dach nad głową.
On, Ridge, chłopak, który potrafi
grać na gitarze, jak nikt inny. Gra całym sobą, i to całkowicie.
Nie
potrafię opisać, jak bardzo wciągnęła mnie tak książka.
Przeczytałam ją dosłownie w pół dnia, nie potrafiłam się
oderwać. Już dawno nie czytałam książki, przy której
zapomniałam o całym bożym świecie. Śmiałam się przy niej i
płakałam jak nigdy. Autorka naprawdę wprowadziła świetny humor w
tę książkę. Uwielbiam Warrena, przyjaciela głównego bohatera,
który to najbardziej powodował uśmiech na mojej twarzy. Myślę,
że autorka świetnie wykreowała każdą postać. Doskonale pokazała
jak dwoje ludzi zmaga się ze swoimi uczuciami. Jak muszą skrywać
swoją miłość i pożądanie. Książka sama rozwaliła mnie
emocjonalnie od środka.
Piosenki są przypadkowe, bo naprawdę wszystkie mi się podobają. :)
Pozdrawiam, Ania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz