122. "W szponach szaleństwa" - Agnieszka Lingas-Łoniewska

„Gdy komisarz Ewa Barska zostaje wezwana na miejsce znalezienia okaleczonych zwłok młodej dziewczyny, nie wie jeszcze, że to dopiero preludium szaleństwa, które ogarnie cały Wrocław. Kolejne ofiary pojawiają się w zastraszającym tempie, a trop prowadzi na Wydział Historii Uniwersytetu Wrocławskiego. Kiedy na drodze energicznej policjantki stanie wybitny historyk, doktor Mateusz Herz, to także będzie początek jej własnej historii, gdzie uczucia odegrają kolosalną rolę. Jednak w tej opowieści nic nie jest jasne i oczywiste.”

Lubię autorkę, chociaż zdarzyło się, że nie każda jej książka przypadła mi do gustu. Zainteresowałam się również książką „W szponach szaleństwa”. Książka zbierała dobre opinie, poza tym to coś innego, niż do tej pory autorka pisała - a przynajmniej coś innego, niż czytałam z jej książek, więc chciałam sprawdzić. Jak wypadła? Ciężko mi stwierdzić. Książka nie była zła, ale czegoś mi brakowało, kilka rzeczy drażniło. Nie zaskoczyła za bardzo.

Fabuła ogólnie mnie zainteresowała. Autorka miała dobry pomysł. Morderstwo. Sekta. Romans. Bardzo lubię kryminały i thrillery. Jeśli pojawia się w tym wszystkim wątek miłości, jak najbardziej biorę.

Zaczęło się od morderstwa. Dziewczyna była studentką, która studiowała historię. Stąd też trop prowadzi na wydział historii na uniwersytecie. Zainteresowało mnie to. Od samego początku można się domyślić, że ten wątek jest powiązany. Podobało mi się też powracanie do przeszłości, do tajemniczej sekty - nawiązywanie do dawnej historii. Aczkolwiek miałam wrażenie, że ten watek nie był do końca dopracowany. Myślę, że duże znaczenie miała tutaj ta sekta, a jednak ten wątek dla mnie nie był rozwinięty szczegółowo. Czegoś w nim brakowało.

Nie podobało mi się również to, że już jakoś w połowie, czy odrobinę wcześniej można było się domyślić kto za wszystkim stoi. Było kilka podejrzanych, każdy był związany w jakiś sposób z morderstwem, więc można typować kilka osób, a jednak mimo tego i tak można się domyślić prawdy. Oczywiście na końcu autorka chciała zaskoczyć, więc wymyśliła coś, co może delikatnie zdziwić. Wolałabym raczej czytać to w jakiejś niepewności, powoli dowiadywać się kto. Chociaż nie wiem... może taki był zamysł autorki, aby domyślać się już w połowie, kto za wszystkim stoi, a zakończenie, kiedy już wszystko się wyjaśniło miało być takie: wow! Dla mnie trochę nie było. Zaskoczyła, ale nie wbiła w fotel.

Jaki jest kolejny minus? Lubię poruszane wątki miłości w thrillerach, ale jeśli są w tle. Tutaj on się wysuwa. A najbardziej co mi się nie podobało, to to że bohaterowie nie widzą świata poza sobą, już po kilku stronach. Nie lubię czegoś takiego.

Książka ma swoje minusy, ale nie mogę powiedzieć, że była zła. Autorka potrafiła zaciekawić, miała dobry pomysł, ale jednak osobiście czegoś mi zabrakło. Myślę, że fani thrillerów mogą być zawiedzeni. 

 

Pozdrawiam, Ania 💙