44. "Granat poproszę" Olga Rudnicka

Autor: Olga Rudnicka

Tytuł: Granat poproszę
Data wydania: 11 października 2016
Ilość stron: 336
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

"Kiedy wszystko wali się na głowę, można zrobić tylko jedno – wziąć sprawy w swoje ręce!"

Z twórczością Olgi Rudnickiej zapoznałam się czytając serię o Nataliach, która bardzo mnie wciągnęła, nie mogłam się oderwać i chciałam jeszcze więcej przygód o siostrach, gdy skończyłam czytać. Sympatia została i oczekiwałam kolejnych książek autorek. Może i następne, aż tak mnie nie zachwyciły, jak Natalie, ale mi się podobały.

Tak, więc z niecierpliwością czekałam, aby w końcu przeczytać "Granat pporoszę". Miałam nadzieję, że z książką spędzę przyjemne chwile, że będę się dobrze bawić i będę się dużo śmiać i się nie zawiodłam.

O czym jest książka? Główna bohaterka Emilia Przecinek jest przed czterdziestką, ma jakieś metr pięćdziesiąt plus jakieś pięć, czy sześć centymetrów, a także dodatkową nadwagę. Pisze powieści i zbyt często żyje swoją wyobraźnią niż rzeczywistością. Do tego Emilia ma męża, którą ją nagle zostawia wraz z dwójką dzieci: Kropką i Kropkiem.

W tej chwili całe życie Emilii Przecinek wywraca się o jakieś 360 stopni. Mąż zostawia ją dla młodszej. Nie ma pojęcia, gdzie jej mąż - Cezary się podziewa. Musi sama spłacać kredyt. Kochanka jej męża zostaje martwa, a ona sama zostaje podejrzana. A do tego wszystkiego: jej matka i teściowa wprowadzają się do jej domu. Ach, jest jeszcze jej zakręcona agentka. Czyste szaleństwo!

Granat poproszę to przyjemna, dobra książka na leniwe popołudnie. Mały kryminał z dużym humorem. Czyta się naprawdę przyjemnie i szybko. Nie ma długich, nużących i niepotrzebnych opisów. Jest wiele przezabawnych dialogów. Wiele sarkazmu. W książce ciągle się coś dzieje, Emilia Przecinek nie ma łatwego życia, a przez to nie ma chwili na nudę.

 

"Jakim cudem rozmowa o losie siedzącego w kuchni kryminalisty przekształciła się w debatę na temat przyszłego życia seksualnego jej córki, tego Emilia nie mogła pojąć."

Uwielbiałam dwie starsze panie, czyli matkę Emilii i teściową. Dla kobiety i jej dzieci, to jakby ich dodatkowy problem na głowie, a dla mnie to była świetna zabawa. Dwie różne kobiety, które nie darzą się sympatią, a nagle stają się starymi nowymi przyjaciółkami. Uwielbiałam ich dialogi, ich trudne rozmowy z wnukami, to że chciały pomóc, a same mieszały. Wprowadzały naprawdę wiele, wiele humoru w książce, z wielką przyjemnością czytałam sceny, w których to te dwie starsze panie występowały.

Z ciekawością zapoznawałam się z fabułą, z przygodami Emilki, które mnie ciekawiły. Książka "Granat poproszę" oczywiście nie przebiła serii o Nataliach, ale niewiele jej brakowało. Z wielką chęcią będę sięgać po kolejne książki autorki.

Czytaliście? Lubicie twórczość Olgi Rudnickiej? :)

Pozdrawiam, Ania :)